Een betere wereld begint bij jezelf.

Afgezaagd? Cliché? Of het enige inzicht dat ertoe doet? 

Gastblog door Kim

Ik ben wel vaker uitgemaakt voor dromer. Té idealistisch en té naïef. Vaak kreeg ik als feedback om me realistischer op te stellen. Nu Covid-19 over de wereld raast, zie ik opeens initiatieven lukken die vroeger bestempeld werden als niet realistisch en een droom. Opeens spreken ze hier in Spanje over het invoeren van een basisinkomen voor alle zwakkeren van de samenleving. Amsterdam gaat het innovatieve economische Donutmodel integreren. Een economisch model dat de balans zoekt tussen essentiële menselijke behoeften en het rekening houden met de planetaire grenzen. Ook komen mensen er opeens achter dat ze wel degelijk hun werk ook thuis kunnen doen. Waardoor ze niet 1,5 uur per dag in de file hoeven te staan maar deze tijd aan hun kinderen kunnen besteden. Allemaal veranderingen die tot net voor Covid-19 onmogelijk leken te zijn. De wereld is aan het veranderen.

En toch hoor ik nog veel mensen zeggen dat ze hopen dat we over een paar maanden gewoon weer teruggaan naar de normaal. Maar ik vraag me af; was die normaal dan zo NORMAAL? Ik herinner me een wereld waarin het individu belangrijker is dan het collectief. Een wereld waarin we gigantisch veel consumeren zonder ons druk te maken over het effect op de planeet. Een wereld waarin alles gemeten wordt in geld en status. En een wereld waarin ons ego constant aan het stuur zit en verantwoordelijk is voor zoveel ellende (oorlogen, populisme, depressie). Laten we alsjeblieft niet teruggaan naar die Normaal.

Maar wat is dan een betere wereld? En hoe creëren we die? Voor mij is dat een wereld waarin we voor elkaar zorgen en iedereen gelijkwaardig is. Waarin er dus niet zulke grote verschillen tussen rijk en arm zijn. Een wereld waarin we meer in harmonie leven met de natuur en er ook voor zorgen. Denk dus aan een wereld waarin we niet alleen aan onszelf denken maar juist ook aandacht aan het collectief en de planeet geven. Een wereld waarin we overwegend het goede doen, gewoon omdat dit klopt en waarin we ons niet laten leiden door macht, geld of wat “hoort” in deze maatschappij. Kortom een wereld waarin we verantwoordelijkheid nemen voor wie we zijn, wat we doen en welk effect dat op onze omgeving heeft.

De manier om deze wereld te creëren is heel simpel; het begint bij onszelf. En dat is nou net wat voor veel mensen moeilijk te accepteren is.

“Ik wil wel maar wat heeft het nou voor zin als de rest niks doet?”. “Voor mijn werk moet ik zoveel vliegen, dus tja dan moet het maar”. “Ik geef niet aan goede doelen want dat komt toch nooit goed terecht”.  En dus blijf je lekker doen wat je altijd deed. Namelijk niks. Wie herkent zich hier niet in? Het gevoel dat jouw impact te klein gaat zijn om een wezenlijke verandering te maken in deze wereld. Of dat het buiten jouw macht ligt. En dus blijven we wachten totdat anderen de verandering voor ons gaan inzetten. De politiek, de bedrijven, de centrale banken of de gezondheidszorg. ZIJ moeten het allemaal gaan doen. En daarmee plaats je de verantwoordelijkheid volledig buiten je. En is je afhankelijkheid van iets externs compleet. We vergeten hiermee volledig dat deze instanties ook uit individuen bestaan. 

Eigenlijk zeg je hiermee dat je nog niet klaar bent om de verantwoordelijkheid voor je keuze te nemen. Je bent bang voor de verandering en het verliezen van wat je had. Wat dat betreft doe je je dus ook een beetje beter voor dan dat je bent. “Ík wil wel veranderen, maar ja al die anderen niet he”. Want als je echt zou willen dan had je al lang kunnen vinden dat er instanties zijn die goede doelen streng controleren. En had je met je baas in gesprek kunnen gaan over hoe je minder kunt gaan vliegen.

“Idealisten zijn
de nieuwe realisten.”

Dus stel dat je wel degelijk de wereld in je eentje kunt verbeteren. Ook al was het maar een klein beetje? Wat zou JIJ dan kunnen doen? En dan heb ik het niet over een extra paar armbanden en tasje bij dat winkeltje om de hoek kopen onder het mom #supportyourlocal. De keyvraag is namelijk daar: Waarom heb jij die dingen überhaupt nodig? En wordt de wereld er niet beter van als we eens stopten met al die no nonsens uitgaven?

Ik zie veel berichten over mensen die anderen oproepen om te mediteren en naar binnen te keren. Dat ben ik helemaal met ze eens. Maar ik zou daar nog wel iets aan willen toevoegen. Reflecteer. Vraag jezelf wat jij kunt doen om deze wereld een mooiere te maken. En doe dat dan ook. Alleen met meditatie komen we er namelijk niet. Het gaat ook om de actie die daaraan verbonden wordt. Actie van binnenuit, in lijn met wat niet alleen goed voor jou maar ook goed voor de wereld is.

De afgelopen lockdown heb ik me deze vragen vaak gesteld. Ik realiseerde me ook dat ondanks dat ik mezelf zie als een idealist en iemand die graag goed wil doen, ik toch nog echt verrekte vaak hier niet naar handel. Dit is confronterend en tegelijkertijd merk ik ook dat het me een nieuw soort besef van mijn positie in deze wereld heeft gegeven. Ik kan wel degelijk verandering brengen als ik maar zelf leef wat ik geloof. En vervolgens dit deel met anderen. Bij deze dus een deel van mijn lijst aan dingen die vanaf nu anders zullen gaan:

• Ik ga 30% minder vliegen en compenseer mijn CO2 ruim tot het moment dat Elektrisch vliegen de normaal is geworden.
• Ik ga minder kleding kopen, kijk zoveel mogelijk lokaal, ga voor organische materialen én koop niet meer bij bedrijven die weinig rekening houden met het welzijn van hun mensen en de planeet (Zara, H&M, Mango)
• Ik ga jaarlijks 5% van mijn inkomen doneren aan goede doelen o.a. Givedirectly.org
• Als ik vlees of vis eet dan zorg ik dat het biologisch is en zoveel mogelijk lokaal gevangen.
• Met Zenerife gaan we werken met een donatiemodel.
• Ik ga pro-actief de verbinding met vrienden en familie aan en bel ze geregeld.
• Ik ga een gedeelte van mijn tijd geven aan vrijwillige coaching hier op Tenerife aan mensen of bedrijven die het moeilijk hebben na Corona.
• Ik blijf investeren in mijn persoonlijke ontwikkeling zodat ik mijn persoonlijk leiderschap vergroot en anderen nog beter kan begeleiden in hun ontwikkeling.

Ik las laatst ergens dat de idealisten de nieuwe realisten zijn. Dat vind ik een mooie uitspraak. Immers, in deze tijd van onzekerheid, is juist ook heel veel mogelijk. Dingen waar we vroeger alleen maar van droomden, gebeuren nu voor onze ogen. Rutger Bregman zei het al in zijn boek over het basiskinkomen: Het is tijd voor een nieuwe Utopie! Dus laten we vooral dromen over morgen. Wat is goed voor ons ALLEMAAL? Zonder mitsen en maren maar vol mogelijkheden en energie. En maak dan de koppeling naar jezelf; wat kan IK hierin doen? Begin klein en doe het stap voor stap. Change is coming.